LUCYNA TOMCZYKWESOŁA SZKOŁA PROGRAM EDUKACJI TEATRALNEJ SKAWINA 2003 |
SPIS TREŚCI
II. PROGRAM EDUKACJI TEATRALNEJ
1. Historia teatru
2.Teatr
3. Ćwiczenia wymowy
4. Język teatru
5. Techniki oddechowe
6. Ekspresja sceniczna - mowa ciała i mowa zmysłów
7. Słuchanie i zapamiętywanie
8. Budowa scenografii
III. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW
WSTĘP
Długoletnia praca teatralna z dziećmi połączona z poszukiwaniem najlepszych rozwiązań zaowocowała opracowaniem programu autorskiego z zakresu edukacji teatralnej. Powstał on w wyniku obserwacji zachowań dzieci podczas zabawy w teatr. Wszystkie te zajęcia cieszyły dzieci i ich rodziców oraz inspirowały do organizowania następnych spektakli.
Działalność podporządkowano celom ogólnorozwojowym: rozwojem osobowości, postaw twórczych dzieci. Nadrzędnym celem jest jednak wypracowanie form udzielania dziecku dyskretnej pomocy w jego własnym rozwoju poprzez dostarczanie mu jeszcze jednego narzędzia poznania i samopoznania, jakim jest sztuka teatralna.
Sztuka jest dla dziecka przede wszystkim środkiem wyrazu. Sztuka zakłada jedność zaciekawienia, myślenia, działania i wyobraźni. Spełnia się ono w spontanicznej aktywności, autentyzmie przeżycia osobistego. Proces tworzenia pociąga za sobą zaangażowanie całej osobowości. Praca nad tworzeniem spektaklu teatralnego dostarcza okazji do rozwoju emocjonalnego i społecznego.
Coraz częściej spotykaną formą edukacji artystycznej, traktowanej w kategoriach aktywnej obecności sztuki i problemów przez nią stawianych są warsztaty. Uwzględniono również tę formę działalności. Zakres zajęć warsztatowych dotyczy wzmacniania i rozwijania twórczych możliwości - treningu wrażliwości, zabawy z wyobraźnią.
W procesie edukacji teatralnej rezygnuje się z istniejącej ciągle dominacji słowa, ograniczając jego obecność a zastępując je środkami wizualno - dźwiękowymi. Zwraca się uwagę na plastykę sceny. Spektakl teatralny ma stać się jedną spójną, dynamiczną kompozycją plastyczną i muzyczną. Często zajęcia teatralne nie przebiegają zgodnie z przyjętym planem. Ich dynamika psychologiczna i programowa wynika z aktualnej, niepowtarzalnej sytuacji, którą kształtuje własna inwencja dzieci.
Do działań edukacyjnych włączani są wzorem lat ubiegłych rodzice. Podejmują pracę przy tworzeniu scenografii. Są pierwszymi widzami przedstawień teatralnych. Działania z dziećmi zgodnie z planem mają charakter eksperymentu. Siłą motoryczną staje się ciekawość i radość tworzenia.
Edukacja teatralna jest realizowana w nauczaniu zintegrowanym od klasy I - III. Uczestnictwo w sztuce teatralnej w atmosferze zabawy, radosnego współdziałania, tworzenia sprzyjać będzie harmonijnemu rozwojowi dziecka.
Program "Edukacja teatralna" został opracowany w oparciu o literaturę:
A. Misiurska: Zróbmy teatrzyk lalkowy. WSiP, Warszawa
1991;
Jolanta U. Ciarkowska, M. Sienkiewicz, A. Wilczewski: Baśniowy
świat na scenie. Wydawnictwo "Innowacje", Goleszów 2000;
L. Bajkowska: Teatr marzeń. Prószyński i S-ka,
Warszawa 1998.
E. Olinkiewicz, E. Repsch: Warsztaty edukacji twórczej.
Wydawnictwo Europa, Warszawa 2000.
B. Bronkiewicz: Warsztaty edukacji twórczej. Wydawnictwo
Europa, Warszawa 2000.
Wykorzystano wiedzę i umiejętności zdobyte w czasie kursu Dramy organizowanego przez teatr "Groteska" w Krakowie oraz kursu Programy autorskie - zasady konstruowania, możliwości stosowania i ewaluacja organizowanego przez Ośrodek Doskonalenia Zawodowego "CENTRUM IB" w Krakowie.
I. ZAŁOŻENIA PROGRAMU
Program "Edukacji teatralnej" stanowi opis działań nauczyciela umożliwiających mu realizację poszerzonych zadań z zakresu edukacji teatralnej. Przygotowany jest dla uczniów nauczania zintegrowanego. Obejmuje wszystkich uczniów danej klasy. Uwzględnia wiele form teatralnych: inscenizacje, improwizacje, ćwiczenia dramowe, gry dramowe, przedstawienia sceniczne.
Nawiązuje do ogólnych założeń programowych zintegrowanej edukacji klas I - III.
W programie tym przyjęto następujące założenia:
Program ten jest otwartym systemem edukacyjnym ukierunkowanym na rozwijanie potencjału twórczego, samorozwoju i urzeczywistnienia możliwości twórczych tkwiących w uczniach - aktorach.
I.1. GŁÓWNE CELE EDUKACJI TEATRALNEJ W KLASACH I- III
Tak sprecyzowane cele i założenia edukacji teatralnej wczesnoszkolnego zintegrowanego zespołu uczniowskiego obejmują swoim zakresem całość oddziaływań edukacyjnych. Ich właściwa realizacja zapewni dziecku rozwój w całym bogactwie jego osobowości.
Dzieci mają odnajdywać w sobie potrzebę zachowań kreatywnych, by zrozumiały, że teatr jest czymś bliskim, zrozumiałym i dostępnym, a jednocześnie pociągającym i pełnym uroku. Dzieci mają odczuwać, iż to, co stwarzamy na scenie wynika z naszej wyobraźni, która jest niewidzialna dopóki jesteśmy bierni.
Motorem działania jest ciekawość i radość tworzenia, co nieznane, a co tkwi w nas.
II. PROGRAM EDUKACJI TEATRALNEJ.
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Uczeń opowiada ciekawostki z historii teatru od czasów greckich do dziś. | Czytanie tekstów dotyczących powstania i rozwoju teatru - np.: fragmenty książki Dzieje teatru A. Nicoll, Słownik teatru polskiego, Encyklopedia teatralna. Oglądanie albumów, filmów, ilustracji w książkach np.: Historia teatru M. Berthold, Teatr Grecji M. Kocur. | Poprawnie buduje opowiadanie dotyczące ciekawostek z historii teatru. |
Rozróżnia budowle teatru greckiego, rzymskiego i współczesnego | Pokaz zdjęć, ilustracji. Opisy nauczyciela. Czytanie tekstów opisujących wygląd budowli teatralnych. Korzystanie z Encyklopedii multimedialnej PWN. Wycieczki do teatru. | Wskazuje różnice w wyglądzie budowli teatralnych.
|
Rozróżnia maski i kostiumy w teatrze greckim, rzymskim i współczesnym. | Oglądanie ilustracji, zdjęć. Rysowanie masek. Szkicowanie kostiumów. Wycieczki do muzeum. | Potrafi narysować maskę. Opisuje wygląd kostiumów. Wykonuje szkice niektórych kostiumów. |
Wymienia etapy rozwoju teatru lalki.
|
Korzystanie z encyklopedii, ilustracji, literatury. Opowiadanie nauczyciela. | Słucha ze zrozumieniem opowiadań nauczyciela. Nazywa i porządkuje we właściwej kolejności poszczególne etapy rozwoju teatru lalki. |
Streszcza historię teatru cieni. | Przygotowanie przez uczniów literatury dotyczącej rozwoju teatru cieni. | Układa spójne wypowiedzi na podstawie czytanej literatury. |
2. TEATR
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Uczeń objaśna znaczenie słowa teatr. Określa zadania ludzi pracujących w teatrze (aktor, reżyser, sufler, operator, inspicjent, charakteryzator, choreograf). Objaśnia terminy: pantomima, akt, antrakt, dialog, monolog, kreacja, mimika, gest, mowa ciała, prolog. | Wycieczki do teatru. Zwiedzanie kulis teatru. Audycje radiowe, programy
telewizyjne. Korzystanie z literatury oraz ze słowników.
|
Uczeń potrafi wyjaśnić znaczenie słowa teatr oraz wyróżnić zawody związane z teatrem. Wzbogaca słownik czynny i bierny. |
Rozróżnia teatr lalki, teatr cieni, teatr z udziałem żywego aktora oraz teatr, w którym występuje żywy aktor i lalka. | Oglądanie spektakli teatralnych. Gry dydaktyczne. Informacje z prasy, własne doświadczenia. | Wybiera techniki do wykonywania przedstawień teatralnych. |
Odróżnia rodzaje lalek: kukiełka, marionetka, pacynka, jawajka, lalki teatru cieni. | Zdjęcia, ilustracje, wystawy lalek. Opisywanie, projektowanie, wykonywanie lalek. Zabawy manipulacyjne. | Wskazuje różnice w wyglądzie i budowie lalek. |
Rozróżnia rodzaje scen: scenę parawanową, pudełkową, otwartą. | Pokaz ilustracji, tworzenie scen. Obserwacja sceny w teatrze. | Rozpoznaje i nazywa rodzaje scen. |
Potrafi współtworzyć scenariusz przedstawienia teatralnego w oparciu o tekst. | Współuczestniczenie w tworzeniu scenariuszy do fragmentów utworów literackich. | Wybiera utwory, do których można tworzyć scenariusze przedstawień. |
3. ĆWICZENIA WYMOWY
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Rozluźnianie i doskonalenie narządów mowy. | Ćwiczenia szczęki, ćwiczenia języka, ćwiczenia warg. | Prowadzenie ćwiczeń narządów mowy. |
Wyraźnie wymawia samogłoski ustne. | Wymawianie sylab z każdorazowym przedłużaniem samogłosek. Wymawianie ciągłe samogłosek od szeptu do krzyku. Wymawianie samogłosek legato i staccato. Głośne czytanie z podanego tekstu tylko samogłosek zachowując rytm wiersza | Ćwiczenia dykcyjne: - Uczeń prawidłowo wymawia samogłoski ustne. |
Prawidłowo wymawia samogłoski nosowe. | Wymawianie wyrazów z "ą" na końcu z przedłużeniem jej nosowego brzmienia. Wymawianie wyrazów z "ę" i "ą" przed l, li, ł. Wymawianie wyrazów z zachowaniem nosowości. | - Uczeń prawidłowo wymawia samogłoski nosowe. |
Właściwie wymawia spółgłoski. | Wyszukiwanie wyrazów zaczynających się na "b" do podanych wyrazów zaczynających się na "p" (d - t , g - k). Wymawianie sylab ze szczególnym zwróceniem uwagi na dźwięczność i bezdźwięczność spółgłosek. Wymawianie sylab ze szczególnym zwróceniem uwagi na miękkość głosek. Wymawianie sylab ze szczególnym podkreśleniem r i l. Ćwiczenia w wymawianiu sylab i wyrazów ze zwróceniem uwagi na wymowę ł jako u wargowego. Ćwiczenia w wymawianiu zbitek spółgłoskowych, najpierw wolno, potem szybko. | - Prawidłowo wymawia spółgłoski |
Poprawnie akcentuje sylabę w wyrazie. | Ćwiczenia indywidualne - ćwiczenia dotyczą wyrazów, w których akcentuje się trzecią lub czwartą sylabę od końca wyrazu. | Wypowiada wyrazy kilkusylabowe z wyróżnianiem jednej z sylab (akcent wyrazowy). |
Prawidłowo interpretuje zdania. | Ćwiczenia mające na celu ustalenie hierarchii wyrazów w zdaniu. Ćwiczenia z przenoszeniem akcentu na różne wyrazy w zdaniu. | Wygłaszanie zdań z uwzględnieniem akcentu logicznego. |
4. JĘZYK TEATRU
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Poprawnie, wyraźnie wypowiada zdania. | Wypowiadanie wszystkich wyrazów zdania z uwzględnieniem dużych przerw. Ćwiczenia w wypowiadaniu zdań o różnej skali trudności np. "Spotkał kaszel raz Karola. Sprowadzono więc doktora"; "Chrząszcz brzmi w trzcinie"; "Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego" itp. | Głośno i wyraźnie wypowiada zdania o różnej skali trudności. |
Opanowanie techniki mówienia. | Zabawy z instrumentami muzycznymi - kontrast w muzyce (muzyka smutna - wesoła, cicha - głośna, wolna - szybka, dźwięki wysokie - niskie). Ćwiczenia w wygłaszaniu wierszy, zdań w różnym tempie, o zmiennym zabarwieniu uczuciowym oraz różnej sile i barwie głosu. | Uczeń wypowiada wiersz, czy zdanie z dynamicznym stopniowaniem od mówienia głośnego do mówienia cichego i odwrotnie, podobnie w przypadku tempa, barwy głosu i zabarwienia uczuciowego. |
Prawidłowo intonuje zdania. | Układanie zdań pytających, oznajmujących, rozkazujących. Posługiwanie się tym samym tekstem - jedno dziecko stwierdza, drugie nie daje temu wiary, trzecie ponagla. | Formułuje i wypowiada zdania pytające, oznajmujące i rozkazujące. |
Płynnie, wyraziście czyta. | Ćwiczenia w głośnym czytaniu z uwzględnieniem tempa, znaków przestankowych. Ćwiczenia w czytaniu poezji dziecięcej. Głośne czytanie na bezwydechu. | Czyta poprawnie, płynnie, wyraziście ze zmianą siły, tempa, tonu głosu oraz z zachowaniem pauz gramatycznych, logicznych i akcentu logicznego. |
Potrafi skoncentrować uwagę. | Ćwiczenia w czytaniu z podziałem na role. | Czyta z podziałem na role, oddając nastrój , przeżycia bohaterów. |
Ukazuje różne stany emocjonalne. | Ćwiczenia w wypowiadaniu tekstu z modulowaniem głosu: ze zdziwieniem, z oburzeniem, z żalem, z ironią, z goryczą, ze smutkiem, ze strachem. | Wypowiada tekst modulując odpowiednio głos. |
Swobodnie wypowiada rolę. Odczuwa radość z wypowiadanej roli. | Próby mówienia przydzielonych ról. | Zapamiętuje tekst swojej roli i wypowiada go prawidłowo. |
5. TECHNIKI ODDECHOWE
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Swobodny przepływ powietrza przez nos. | Ćwiczenia oddechowe - wdychanie i wydychanie powietrza przez dziurki od nosa. Uczeń zatyka przy tym ćwiczeniu lewą bądź prawa dziurkę nosa przy wciąganiu i wypychaniu powietrza. | Uczeń potrafi oddychać przez nos. |
Umie prawidłowo oddychać. Zwiększa pojemność płuc, wzmacnia mięśnie oddechowe. | Ćwiczenia zwiększające pojemność życiową płuc, wzmacniające mięśnie oddechowe, zwiększające ruchomość klatki piersiowej. | Uczy się prawidłowego oddychania. |
Potrafi oddychać przeponą. | Ćwiczenia w pozycji leżącej tyłem, nogi ugięte, ramiona w bok - wdychanie powietrza nosem, wydech ustami (szuuuu) przy nieruchomej klatce piersiowej. | Kształci przeponowy tor oddechowy. |
Zwiększenie długości wydechu. | Uczeń wykonuje głęboki wdech, a następnie wydech nosem z podziałem na 2, 3 lub 4 fazy. | Przyswaja ćwiczenia zwiększające długość wydechu. |
Prawidłowo oddycha podczas mówienia. | Ćwiczenia w mówieniu na wydechu słów lub zdań. | Uczy się wiązania wydechu z wygłaszaniem słów, zdań. |
Dba o dyscyplinę oddechu. | Zabawy w czytaniu fragmentów tekstu bez przerw, na jednym oddechu, a następnie zgodnie z zapisem, robiąc pauzy w miejscu kropek. Wypowiadanie zdań z pauzami o jednakowej długości (liczenie w myśli do dwóch). | Potrafi tak gospodarować powietrzem w płucach, żeby tworzyć ciągi logicznych lub uczuciowych znaczeń. |
6. EKSPRESJA SCENICZNA - MOWA CIAŁA I MOWA ZMYSŁÓW
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Potrafi dokładnie naśladować. | Zabawy w parach. Jedna osoba wymyśla sytuację, a druga prezentuje ją ruchem. | Pokazuje ruchem określone sytuacje. |
Uczy się przez ruch. | Zabawy fabularne: "Mycie garnków", "Jestem chory", "Kotek", "Ślimak", "Zły pies" itp. | Przedstawia ruchem zachowania ludzi i zwierząt. |
Wczuwa się w sytuację. | Zabawy fabularne: "Zegar", "Samochód", "Wiatr", "Drzewo", "Trzęsienie ziemi" itp. | Potrafi naśladować mechanizmy i urządzenia oraz zjawiska przyrodnicze. |
Rozpoznaje efekty dźwiękowe. | Zabawy w odgadywanie zdarzeń, sytuacji - nagrania na taśmie magnetofonowej. | Określa sytuację, zdarzenie na podstawie odgłosów z otoczenia np. krzyk, dzwonek do drzwi, alarm samochodowy, ruch uliczny. |
Jest wrażliwy na dźwięki. | Zabawy fabularne - "Zawody". | Rozpoznaje i naśladuje rodzaje wykonywanych prac po ich charakterystycznych odgłosach. |
Poznaje znaczenie gestów. | Gry dramatyczne - przedstawianie scenek za pomocą ruch rąk. | Rozumie gesty rąk np. klaskanie - radość, opuszczanie rąk - rezygnacja, uścisk dłoni - serdeczność, wskazanie czegoś - groźba, przywołanie prośba, zaciskanie pięści - złość. |
Właściwie wyraża emocje. | Gry dramatyczne - przedstawianie stanów psychicznych za pomocą mimik i twarzy. | Odczytuje i wyraża stany wewnętrzne za pomocą mimiki twarzy: niepokój, ból, gniew, zakłopotanie, smutek, zadowolenie. |
Rozpoznaje cztery rodzaje głosów ludzkich. | Nagrania magnetofonowe, szkolne koncerty. | Rozpoznaje głosy ludzkie (tenor, sopran, bas, alt). |
Rozróżnia dźwięki. | Słuchanie utworów instrumentalnych. Gra na instrumentach. Nagrania na taśmach magnetofonowych. | Odróżnia dźwięki wysokie i niskie na podstawie brzmienia różnych instrumentów i głosów ludzkich. |
Wykorzystuje sposoby emocjonalnego reagowania. | Zabawy w kręgu - demonstrowanie różnych stanów psychicznych. | Odczytuje i wyraża dynamikę ruchu: gniew (machanie rękami), nieśmiałość (pochylanie głowy w przód), złość (tupanie nogami), zaduma (kulenie się). |
Potrafi rozluźnić mięśnie. | Zabawy relaksacyjne. | Doskonali plastykę ciała przyjmując określone pozy. |
Identyfikuje się z rolą. | Utożsamianie się z charakterystycznymi cechami zwierząt i wchodzenie w ich role. | Odróżnia i naśladuje zwierzęta po ich głosie. |
Wyjaśnia dźwięki przyrody. | Ćwiczenia w przedstawianiu głosem: wiatru, szumu drzew, deszczu itp. | Rozpoznaje i naśladuje odgłosy przyrody. |
Objaśnia znaczenie słowa. | Kontrast w muzyce. Nagrania magnetofonowe. Spacery. | Objaśnia i potrafi oddać wymowę ciszy. |
Słownie oddaje nastrój. | Zabawy w wyrażanie nastroju poprzez odpowiednie modulowanie głosu (głos łagodny, gruby, cienki, niski). | Słucha utworów muzycznych i potrafi oddać nastrój muzyki za pomocą głosu. |
Wyraża doznania smakowe za pomocą ruchu. | Ćwiczenia w ukazywaniu doznań smakowych ( picie soku z cytryny, jedzenie czekolady). | Przedstawia doznania smakowe za pomocą mimiki twarzy. |
Oddaje doznania węchowe za pomocą ruchu. | Próby ukazywania doznań węchowych np. zapachu mocnych perfum, dymu z ogniska. | Potrafi ukazać doznania węchowe za pomocą mimiki twarzy. |
7. SŁUCHANIE I ZAPAMIĘTYWANIE
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Potrafi się skoncentrować. | Zabawy, gry dydaktyczne. Przykład: Pierwsze dziecko podaje dowolny wyraz, każde następne dodaje do niego swój tak, żeby zaczynało tworzyć zdanie. Warunkiem uczestnictwa w grze jest umiejętność powtarzania wszystkich wyrazów dodawanych poprzednio przed tym, zanim doda się swój wyraz. | Doskonali koncentrację. |
Potrafi zapamiętywać. | Zabawy: "Dziwne dźwięki"- powtarzanie usłyszanych dźwięków, "Porównywanie obrazków" - wyszukiwanie szczegółów, "Zmień rzecz" - zapamiętywanie rzeczy ułożonych w stosunku do siebie, "Zapamiętywanka" - przechowywanie zdań w pamięci itp. | Rozwija pamięć słuchową i wzrokową. |
Umie słuchać z uwagą. | Słuchanie opowiadań, pytań, poleceń, instrukcji, wypowiedzi nauczyciela i uczniów - zabawy, gry dydaktyczne. | Słucha uważnie i stara się zrozumieć, co przekazuje rozmówca. |
8. BUDOWANIE SCENOGRAFII
Cele edukacyjne | Treści | Nabyte sprawności i umiejętności |
Przestrzega zasad bezpieczeństwa. Jest staranny, dokładny. | Konstruowanie sceny według własnych pomysłów. Montowanie zestawu oświetleniowego. Zabawy służące budowaniu scenografii - zabawy z użyciem tkanin, gazety, drabiny rozstawianej. | Uczeń podejmuje prace związane z projektowaniem sceny i oświetlenia do przedstawienia. |
Osiąga sprawność manualną. | Wykonywanie prac plastycznych i technicznych uwzględniając wielkość, proporcję, barwę, walor, układ faktur i sytuację przestrzenną | Projektuje i wykonuje najprostsze elementy dekoracji np.: drzewko, norkę dla zwierzątka z pudła tekturowego, kwiaty, chatkę. |
Zdobywa wyobraźnię plastyczną. | Tworzenie przedmiotów z papieru, bibuły, kartonu, styropianu (wycinanie, malowanie, rysowanie). | Uczeń wykonuje wybrane rekwizyty. |
Rozwija oryginalność i pomysłowość. | Wykonywanie kostiumów z wykorzystaniem materiałów odpadowych i materiałów przyrodniczych (szycie, wycinanie, klejenie). | Projektuje i wykonuje kostiumy. |
Współdziała w twórczej partnerskiej pracy nad ustaloną koncepcją. | Konstruowanie lalek: wycinanie, klejenie, szycie, malowanie, rysowanie. Praca zespołowa. | Projektuje lalki. |
Odczuwa radość z tworzenia. | Tworzenie wystawy prac plastycznych do przygotowywanych przedstawień, oglądanych spektakli. Korzystanie z różnych technik plastycznych i materiałów. Wyrażanie w pracach plastycznych własnych przeżyć i marzeń, świata fantazji. | Potrafi wykonać wystawę prac teatralnych. |
III. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW
Nauczyciel jest animatorem, przewodnikiem, który motywuje do działania, organizuje sytuacje w procesie edukacyjnym, kieruje pracą uczniów. Efektywność realizacji programu zależy od inwencji i pomysłowości jego wykonawcy.
Zajęcia teatralne proponuje się organizować jeden raz w tygodniu. Powinny trwać około 90 minut. Muszą odbywać się systematycznie. Zajęcia rozpoczynamy od zapoznania dzieci z tematem zajęć. Cykl zajęć można rozpocząć od sytuacji, która wzbudzi w dziecku zaciekawienie. Obiekt zaciekawienia porusza myśli dziecka, jego emocje i wyobraźnię. Zaciekawienie prowadzi do zdobywania wiedzy.
Ważne jest takie organizowanie zajęć, aby wystąpiły następujące elementy: ćwiczenia relaksacyjne, zabawy integrujące grupę, ćwiczenia oddechowe, działania plastyczne, ćwiczenia dykcyjne, ćwiczenia w kreowaniu powierzonych ról.
Metod pracy stosowane na zajęciach:
Pracę nad pobudzaniem twórczej aktywności dziecka należy rozłożyć w czasie i prowadzić ją etapami.
I ETAP OBEJMUJE:
Te zadania realizuje się w trakcie prowadzenia form inscenizacyjnych. Prowadzi się je na początku, bądź w przerwie akcji fabularnej, a także na zakończenie spotkania.
II ETAP OBEJMUJE:
Nauczyciel musi zadbać o wystrój sali, w której będą odbywały się zajęcia. Uczniowie sami mogą przygotować niektóre elementy dekoracji (rekwizyty, ilustracje, maski, napisy, kukiełki). Poczują się wtedy współorganizatorami zabawy w teatr.
Umiejętności teatralne rozwija się także podczas codziennych zajęć kształcenia zintegrowanego. Edukację teatralną prowadzi się także w czasie wyjazdów za miasto, podczas ognisk, zielonych szkół. Jest to wspaniały moment do tworzenia scenek spontanicznie lub zainspirowanych przez nauczyciela.
Działalność teatralną należy wzbogacić o częste wyjazdy do teatru. Edukację teatralną można prowadzić również poprzez spotkania z twórcami spektaklu. Możemy zorganizować wycieczki i zwiedzać kulisy teatru, scenę, oglądać rekwizyty. Działalność nad realizacją programu można poszerzyć o współpracę ze Szkołą Teatralną.
Obserwowanie występów innych grup teatralnych w szkołach, w domach kultury to też element rozwijania zainteresowań teatrem.
Efektem osiągania celów edukacji teatralnej są prezentacje przedstawień rówieśnikom, rodzicom, przedszkolakom oraz udział w imprezach środowiskowych. Dokumentami działalności teatru może być kronika, wystawa prac teatralnych, zbiór kaset video.
LITERATURA
A. Misiurska: Zróbmy teatrzyk lalkowy. WsiP, Warszawa
1991;
J. U. Ciarkowska, M. Sienkiewicz, A. Wilczewski: Baśniowy
świat na scenie. Wydawnictwo "Innowacje", Goleszów 2000;
L. Bajkowska: Teatr marzeń. Prószyński i S-ka,
Warszawa 1998;
S.Dylak: Wprowadzenie do konstruowania programów nauczania.
PWN, Warszawa 2000;
A. Dziedzic: Drama w wychowaniu. Wydawnictwo CODN,
Warszawa 1999;
G. Duszyńska, L.Kowal, I. Krop, B. Przybylska-Matula, E. Skiba: Drama
w kształceniu zintegrowanym. Wydawnictwo Korepetytor, Płock 2001;
D. F. Walker, J. F. Solits: Program i cele kształcenia.
WSiP, Warszawa 2000;
J. W. Eby, J. F. Smutny: Jak kształtować uzdolnienia dzieci
i młodzieży. WSiP, Warszawa 1998;